ارتباط ورزش با الگوی دیسمنوره ی دختران ساکن در خوابگاه های دانشگاه علوم پزشکی اراک در سال ۱۳۹۰

مقدمه: در گذشته جهت درمان و کاهش دیسمنوره­ی اولیه از داروهای ضدّ التهاب غیر استروئیدی استفاده می شده است؛ اما امروزه استفاده از این داروها به دلیل دارا بودن عوارض گوارشی مورد تمایل نیست و استفاده از روش های طبّ مکمّل مانند تحریک الکتریکی و مکمّل های غذایی مثل کلسـیم، منیـزیم، ویتـامین e و ورزش مورد توجه قرار گرفته است. مطالعاتی در زمینه ی میزان کاهش درد در دیسمنوره انجام شده اما مطالعات کمی روی الگوی دیسمنوره وجود دارد. مواد و روش ها: این مطالعه یک مطالعه ی مورد - شاهدی است که بر روی 200 نفر (69 نفر در گروه مورد و 131 نفر در گروه شاهد) انجام شد. معیارهای ورود به مطالعه به این شرح بود: مجـرد بودن افراد، قرار داشتن در محدوده­ی سنّی بین 20 تـا 30 سـال، شـروع درد قاعدگی قبل از 21 سالگی، دارا بودن سیکل های قاعـدگی منظم، انجام ورزش منظم حداقل 2 روز در هفته به مدت یک سال در گروه مورد و نداشتن سابقه ی بیماری رحمی. پـس از دریافـت معرفی نامه از مدیریت پژوهش دانشگاه نمونه گیری در خوابگاه ها انجام شد. ابزارهای گرداوری داده ها شامل پرسش نامه ی مقیاس درد، wong-baker faces rating (wbs) و مقیاس verbal multidimensional scoring system (vms) برای شدت علائم همراه دیسمنوره بود و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمایش های کای دو، تی تست و نسبت شانس استفاده شد. یافته ها: گروه بدون ورزش 13 برابر نسبت به گروه ورزش درد داشتند . در روز اول قاعدگی  (36/75 %) 52 نفر در روز اول و (71/97 % )  128 در گروه شاهد  درد داشتند (001/0=p). از نظر مصرف مسکّن میانگین مصرف در گروه مورد در روز دوم 19/0 ±(55/0) و در شاهد 71/ 0 ± 0/1 بود (001/0=p)؛ اما تفاوت معنی داری در میزان خون­ریزی در 3 روز اول و کاهش علائم همراه دیسمنوره در گروه ها دیده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزش می تواند روی الگوی دیسمنوره از نظر بهبود درد، شدت درد و مصرف مسکّن مؤثر باشد؛ اما بر روی میزان خون­ریزی و علائم همراه مؤثر نیست.